ساز های انتقالی
تاريخ درج :

هر ساز بادی، یا به صورتی دیگر هر لوله صوتی با طول و قطر معین، دارای یکسری اصوات اصلی و فرعی است. از آنجا که قطر و طول سازهای بادی بایکدیگر یکسان نیست در نتیجه صوت اصلی هم در آنها فرق می­کند. صوت اصلی یعنی نتی که با ساده ترین انگشت گذاری حاصل می شود را نت (دو) می خوانند و ممکن است نت (دو) در یک ساز بادی یا هر ساز دیگری با نت (دو) استاندارد شده متفاوت باشد. در این صورت آن ساز را انتقالی می نامیم.

به بیانی دیگر سازهای انتقالی شامل سازهایی می ­شوند که صدای خروجی از آنها یک یا دو اکتاو بالاتر یا پایین تر از نتی است که اجرا می­ کنند.

برای مثال اگر شما نت دو را در پیانو بنوازید همان فرکانس استانداردی که برای نت دو در نظر گرفته شده است را می­شنوید اما در ساز انتقال یافته­ای مثل کلاریت به این شکل نیست و با نواختن نت (دو) شما صدای (سی بمل) را می­شنوید یعنی صدا یک پرده بم­تر می­شود.

در سازهای انتقالی به صورت یک قرارداد تاریخی، نت­نویسی و انگشت­گذاری برای همه این سازها یکسان نوشته می­ شود برای اینکه نوازنده­ای که برای مثال کلارینت سی بمل می­نوازد بتواند کلارینت می بمل را هم با همان روش بنوازد یا اگر نوازنده­ای دیگر هورن انگلیسی می­نوازد به راحتی بتواند ابوا، هم بنوازد.

اکثر سازهای انتقالی از خانواده­ی سازهای بادی هستند از جمله سازهای انتقالی می­توان به ساکسیفون­ها، کلارینت­ها، توبا، هورن انگلیسی و فرانسوی و ... اشاره کرد.

 

نویسنده: سپیدخت حکیمی

مجله زونکن


کاربر گرامی سایت در حال بروزرسانی است. در صورت بروز هر گونه مشکل، پیشتر از شما پوزش می خواهیم. تا چند ساعت آینده مشکل برطرف خواهد شد.